;){kind=logo}
بسم الله الرحمن الرحیم
چرا خداوند در مورد روح انسان از آن تعبیر "روح خود" کرده؟ آیا روح جزیی از خدا بوده که در وجود انسان قرار گرفته است؟
پاسخ به این سوال با دقت در آیات قرآن روشن است
همه چیز مرده است و این فقط ذات پروردگار است که همیشه زنده است
منظور از روح همان موجود حیات بخش است
خداوند است که به همه چیز روح و حیات بخشیده است
خداوند است که همه چیز را زنده می کند و می میراند
خداوند مالک است
خداوند از باب این که تنها خود منشاء حیات هستی است فرموده از "روح خود" در آن دمیدم، چون خداوند مالک روح است و دیگر مالک حقیقی و مجازی و قلابی ای در مورد روح در کار نیست!!!
چون این اوست که آن را می بخشد و این روح حیات بخش جز به امر خداوند به عنوان مالک او، به کسی داده نمی شود
پس طبیعی است که خداوند از آن به عنوان "روح خود" نام ببرد، چون خداوند تنها مالک روح است و مطلقا هیچ کس نمی تواند روح را به امر خود درآورد
چون در این صورت، اگر کسی بتواند روح را به امر خود درآورد، خالق می شود
کسی که بتواند حیات ببخشد، خالق است. و کسی جز خدا خالق نیست و مالک روح فقط خداست پس تعبیر روح خود از جهت مالکیت است.
.این پست در آینده به روز آوری می شود و مطالب به آن تکمیل می گردد
بسم الله الرحمن الرحیم
معجزه های تاریخی قرآن:
پیش بینی شکست امپراتوری ایران از امپراتوری روم شرقی
قرآن کریم در مورد این جنگ بزرگ، در آیه های 1-4 سوره روم اینطور می فرماید:
غُلِبَتِ الرُّومُ ﴿2﴾
رومیان شکستخوردند (2)
فِی أَدْنَى الْأَرْضِ وَهُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَیَغْلِبُونَ ﴿3﴾
در پست ترین سرزمین و[لى] بعد از شکستشان در ظرف چند سالى به زودى پیروز خواهند گردید (3)
این آیه در سال 620 نازل شد. و همانطور که از آیه شماره 2 می توان فهمید، در زمانی بوده که ایران شکست های سنگینی را به روم وارد کرده بود، به طوری که ، آنها توانستند بعد از شکست هایی که در سال 613 در انطاکیه بر روم وارد کردند، آناتولی، دمشق، سیسیلیا، اسکندریه، تارسوس، ارمنستان، مصر، کاپادوکیه، اورشلیم و... بسیاری از مناطق تحت سلطه امپراتوری روم شرقی را به تصرف خود درآورند.
سقوط اورشلیم برای روم سخت بود، ایرانی ها نماد صلیب کلیسای آنجا را به ایران برده و نابود کردند.
روایت تاریخی:
در این جنگ ابتدا سپاه ساسانی وارد بین‌النهرین شده و پیروزمندانه به پیشروی خود ادامه داده و در سال ۶۰۵میلادی شهر دارا پس از سه ماه محاصره به تصرف ساسانیان درآمد. سپس شهربراز با قدم نهادن در خاک میانرودان شهرهای مستحکمی چون دارا، نصیبین، حران و ادس را گشود و پس از این کامیابی‌ها به ادامه پیشروی در شمال، دیگر شهرهای آن منطقه را تسخیر کرد. هجوم برق آسای ارتش ایران به کل رومیان را در وحشت فرو برده بود. پس از این کامیابی‌های بزرگ ارتش ایران با گذر از فرات به شام درآمد و ایرانیان انطاکیه را مورد هجوم قرار داده و به سرعت آنجا را تسخیر کردند، تصرف این شهر فاجعه‌ای بزرگ برای امپراتوری روم محسوب می‌شد، چون راه ساسانیان را به سوی جنوب سوریه و مصر هموار می‌ساخت و در آنجا ارتش جنگ دیده‌ای که بتواند در مقابل ارتش ایران پایداری کند وجود نداشت. در جریان این فتوحات هراکلیوس بر ضد فوکاس کودتایی ترتیب داد و پس از خلع و کشتنش خود را در سال ۶۱۰میلادی امپراتور خواند پس از آن در سال ۶۱۱میلادی در پیشروی در شام در چند جا شهربراز با رومی‌ها مواجه شد، ولی تمام نیروهای رومی شکست خوردند، شهربراز به کمک بیست و شش هزار نفر یهودی اورشلیم را تسخیر کرد و صلیب حضرت عیسی (ع) را به ایران فرستاد. تصرف اورشلیم و بدست آوردن صلیب راستین که گرامی‌ترین شیء مقدس عالم مسیحی به شمار می‌رفت، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود.
در واقع بیزانتین چنان تلفات سنگینی داده بود که زنده ماندن شان هم غیر ممکن بود چه برسد به احتمال اینکه پیروز شوند. این در حالی است که قران در آیه 3 به صراحت گفته (وَهُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَیَغْلِبُونَ) یعنی بعد از چندین سال رومی ها به پیروزی می رسند و بر ایران غلبه می کنند. کلمه ی (سَیَغْلِبُونَ) و کاربردش در زبان عربی و در این جمله خاص، به معنی بین 3 تا 9 سال اشاره دارد.
شکست روم چنان بود که کافران عرب این پیش بینی را غیر ممکن دانسته و قران را باطل و خرافه خطاب کردند.
همانطور که گفته شد این آیه در سال 620 نازل شده، و بر طبق این آیه باید روم تا سال 629 بر ایران کاملا غلبه کند.
حالا ادامه روایت تاریخی این جنگ را بعد از سال 620 ببینیم.
در بخشی از جنگ‌های ایران و روم، نبردهایی بین امپراتوری بیزانس و امپراتوری ساسانی در سال‌های ۶۰۲ تا ۶۲۸ میلادی بین خسرو پرویز و امپراتوران بیزانس به نام‌های فوکاس و هراکلیوس رخ داد..
هراکلیوس در سال ۶۲۲میلادی از بغار هلسپونت (داردانل کنونی) گذشت و آسیای صغیر را فتح کرد. آن‌گاه پس از رسیدن به مرزهای ارمنستان، شهربراز، سردار نامی ایران را شکست داده به قسطنطنیه بازگشت. سال بعد نیز با قبایل شمال (خزرها و دیگر قبایل) هم دست و هم داستان شد و از طرف لازیکا به ایران لشکرکشی کرد. خسروپرویز با چهل هزار سرباز رهسپار آذربایجان شده با دشمن به مقابله پرداخت. هراکلیوس در سال ۶۲۳میلادی شهر گنزک (شیز) را تسخیر و آتشکده بزرگ آذرگشنسب را ویران کرد. خسروپرویز در موقع فرار از این شهر، آتش مقدس را نیز به همراه برد. در سال ۶۲۴میلادی خسرو تصمیم گرفت تا به اران (آلبانی) حمله کند و به کمک سه اردوی خود نیروهای قیصر را نابود سازد. اما هراکلیوس پیش دستی کرده وارد ارمنستان شده و پیش از آنکه سه اردوی ایرانی به هم پیوندند، هریک را به طور جدا، شکست داد. آن‌گاه به اردوی خسرو حمله کرد و آن را نیز درهم شکست.
سال ۶۲۵میلادی هراکلیوس در جنگی بر شهربراز پیروز شد و شهر آمد (دیاربکر) را به تصرف درآورد. شهربراز در کلیکلیه به تعغیب امپراتور بیزانس پرداخت و در نزدیکی رودی با او روبه‌رو شد.
خسروپرویز که از پیروزیهای بیزانس به وحشت افتاده بود، در صدد برآمد تا ضربتی قاطع و سرنوشت ساز به رومیان وارد کند. به این قصد دو اردوی بزرگ تشکیل داده، اولین اردو تحت فرماندهی شاهین مامور شد تا قسطنطنیه را محاصره کند و به یاری آوارها آن شهر را تسخیر و تصرف کند و اردوی دوم می‌بایستی با شخص امپراتور بجنگد.
هراکلیوس دفاع از قسطنطنیه را به برادرش تئودور سپرد و خود به طرف لازیکا حرکت کرد و از آنجا به تفلیس حمله برد، ولی توفیقی بدست نیاورد. از طرف دیگر پادگان قسطنطنیه مورد هجوم سپاهیان شاهین قرار گرفت، ولی تگرگ و تندبادی در جهت مخالفان ساسانیان بارید و وزیدن گرفت و آنان را مجبور به عقب‌نشینی کرد. همین واقعه باعث شد که تئودور، کالسدون را از چنگ ساسانیان بیرون آورد. شاهین که با این شکست از خشم و سخط خسروپرویز وحشت داشت؛ خود را باخت و فرط ناامیدی دق کرد. (به احتمال زیاد به دستور خسروپرویز او را به قتل رساندند)
در سال ۶۲۷میلادی هراکلیوس در صدد برآمد تا دستگرد یعنی اقامتگاه خسرو را که در هفتاد کیلومتری تیسفون قرار داشت، مورد حمله قرار دهد. پس سپاهی آراست و رهسپار آن دیار شد. در دوازدهم دسامبر آن سال در نزدیکی نینوای قدیم بین دو طرف برخورد شدیدی روی داد. گر چه راهزاد فرمانده نیروهای ساسانی در این جنگ کشته شد، ولی سربازان او شکست نخوردند، بلکه فقط به سنگرهای خود که فاصلهٔ کمی با میدان نبرد داشت عقب نشینی کردند و در آنجا نیروهای کمی به آنان پیوست. هراکلیوس بر فشار و تلاش خویش افزود. اگر چه خسرو در پشت نهر عمیق براز رود واقع در نزدیکی دستگرد قرار گرفته و تا حدی از آسیب و گزند دشمن محفوظ بود، ولی با مشاهدهٔ پیشروی دشمن، خود را باخته، پایتخت را رها کرد و به سوی تیسفون گریخت. اما علی‌رغم این وضع، نیروهای ساسانی پایداری ورزیده، در کنار نهروان گرد آمدند. عمق نهر، ضمیمه شدن دویست فیل جنگی به سپاه و پایداری نیروها ساسانی، هراکلیوس را از تعقیب خسرو و تصرف تیسفون بازداشت. پس به غارت دستگرد اکتفا کرده به گنزک یا شیز آذربایجان بازگشت.
رها کردن پایتخت در چنگال دشمن غارتگر و ترس بی‌جا و فرار بزدلانه خسرو پرویز از میدان جنگ، حیثیت و اعتبار و آبروی او را شدیداً خدشه‌دار کرد و بزرگان و مردم عادی تیسفون را از او بیزار ساخت. بی‌حرمتی‌ای که خسروپرویز به جنازه شاهین، سردار نامی ایران روا داشته بود، تنفر مردم را نسبت به او بیشتر کرد. علاوه بر این هنوز سعی می‌کرد تا شهربراز را نیز از میان بردارد .اکنون همه اوضاع و احوال و شرایط ومقدمات علیه شاه و خلع او آماده شده بود. خسروپرویز که علاوه بر درک وخامت اوضاع از ناراحتی جسمی نیز رنج می‌برد، درصدد برآمد تا جانشینی برای خود تعیین کند. خسرو یکی از فرزندان شیرین به نام مردانشاه یا مرداسشاه را برای جانشینی خود برگزید، اما شیرویه، پسری که خسرو از دختر قیصر روم داشت، خود را شاه خواند. فرماندهان پادگان تیسفون و گروهی از بزرگان، خسروپرویز را دستگیر و زندانی کردند و در سال ۶۲۸میلادی او را به قتل رسانیدند
آری! مانند همه دیگر پیش گویی های قرآن این واقعیت نیز به وقوع پیوست.
همانطور که قرآن فرموده بود در 622 میلادی هراکلیوس پیروزی های زیادی کسب کرد و ارمنستان رافتح کرد، در دسامبر 627 در نینوا هم ایران را عقب راند، بعد از چند ماه ایرانی ها درخاست صلح دادند و متعهد شدند که سرزمین های اشغالی را پس دهند پیروزیهای روم در سال 629 کامل شد و رومی ها دوباره اورشلیم را پس گرفتند و بر طبق قرآن ایران بین 3 تا 9 سال بعد از نزول آیه از روم شکست خورد.
ولی صبر کنید، این تنها پیش بینی و دانسته قرآن از این جنگ، در این آیه نیست، یک واقعیت جغرافیایی غیر قابل انکار که در آن زمان بر همه پوشیده بود در این آیه ذکر شده است
اگر در آیه دقت کنید کلمه (فی ادنی الارض) رو در ابتدای آیه 3 می بینید.
ادنی در زبان عربی یعنی پست ترین و کم ارتفاع ترین نقطه روی زمین
با این وجود در همه ی ترجمه های قران، این کلمه به معنای تحت الفظی آن ترجمه نشده است، بلکه به معنای تلویحی و ضمنی آن ترجمه شده است (در سرزمین مجاور)
بیایید این کلمه رو بررسی کنیم
کلمه (دنی ) به معنی پست است و کلمه (ادنی) به معنی پست ترین، کلمه (ارض ) به معنی زمین است
بنابراین معنای کلمه (فی ادنی الارض) به معنی پست ترین منطقه روی کره زمین است!
و رومی ها دقیقا در پست ترین منطقه روی زمین شکست خوردند
دریای مرده (در عربی بحر المیت) یکی از مناطقی است که در سال های 613 تا 614 بیزانتین در آنجا شکست خورده و اتفاقا پست ترین منطقه روی زمین است. بحرالمیت 399 متر زیر سطح دریاست، و رومی ها در این منطقه شکست خوردند
با این حال ما از این موقعیت منطقه نزدیک اورشلیم، فقط و فقط با تجهیزات و اندازه گیری های دقیق و پیشرفته امروزی و در چند دهه ی گذشته آگاه شدیم و فقط به کمک این تجهیزات می توان به این نتیجه گیری رسید و غیر ممکن بود کسی در آن زمان به این واقعیت پی برده باشد
و این واقعیت در 1400 سال پیش در قران به طور واضح و روشن به عنوان پست ترین منطقه ی روی زمین نام برده شده و در زمانیکه هیچ کسی این چنین تجهیزاتی نداشت تا اندازه گیری کند و به این نتیجه برسد. در ضمن کسی که به این نتیجه گیری رسیده باشد باید ارتفاع تمام نقاط زمین را هم داشته باشد تا این منتطقه را پست ترین نام ببرد. به نظر شما این در 14 قرن پیش غیرممکن نیست؟
و این مدرک دیگری است در جهت اثبات اینکه قرآن الهی است و کلام خدای قدرتمند و آگاه به غیب است.
